Wednesday, March 09, 2005

Moon River

www.floydpinkerton.net

ที่ริมฝั่งน้ำ
เสียงเพลงรักเคยคุ้น จากเรือนไม้หลังเล็กที่อยู่ไกลออกไป
ดังแว่วมาตามลม
คนเปิดคงไม่รู้
ว่าในค่ำคืนเปลี่ยวเหงาเช่นคืนนี้
เพลงรักเก่า ก็ช่วยปลอบโยนหัวใจหม่นเศร้าของใครบางคนได้มากมาย

ดอกลั่นทมสีนวลทิ้งกลีบหล่นจากต้น
มันค่อยค่อยไหลห่างไปตามกระแสของสายน้ำ
'บอกฉันได้ไหมว่าเจ้าจะลอยไปถึงไหน'
ฉันนึกถามดอกลั่นทมคนเดียวอยู่ในใจ
ทั้งๆ ที่รู้ว่า ดอกไม้ คงไม่มีคำตอบให้ฉันอยู่ดี

คิดถึงคำที่คุณเคยบอก
'เราพรากจาก เพื่อที่จะได้อยู่ในความคิดถึงของกันและกัน'

ถ้าดอกไม้ เดินทางไปได้ถึงปลายสายน้ำ
ฉันฝากถามทีว่า คุณยังคงระลึกถึงฉันอยู่บ้างไหม

เพราะนับตั้งแต่วัน ที่คุณลาจาก
การได้คิดถึงคุณ
เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ความห่างไกล
ไม่โหดร้ายจนเกินกว่าที่หัวใจจะทานทน

ที่นี่ ริมฝั่งน้ำที่เราพบกันครั้งแรก
คงจะดี ถ้าคืนนี้คุณนั่งฟังเพลง ด้วยกันกับฉัน

Moon River, wider than a mile,
I'm crossing you in style some day.
Oh, dream maker, you heart breaker,
wherever you're going I'm going your way.

We're after the same rainbow's end--
waiting 'round the bend, my huckleberry friend,
Moon River and me.

เป็นของขวัญ ให้กับช่วงเวลาเปล่าดายที่ผ่านมาเนิ่นนาน

2 comments:

Anonymous said...

'เราพรากจาก เพื่อที่จะได้อยู่ในความคิดถึงของกันและกัน'--- อืม ....ชอบจัง ใครนะช่างเอ่ยไว้ได้โดนใจนัก

ใครก็หวั่นกับการพราก...มิกล้า'คาดหวัง'ใด เพราะกลัวจะ 'คลาดหวัง' ในที่สุด ได้แต่เชื่อว่าเวลาจะทำหน้าที่ของมันท่ามกลางอ้อมกอดแห่งการรอคอย...ก็เท่านั้น

เน --- ถึงอย่างไร ก็น่าดีใจนะ ที่มีวันเวลาดีๆ วนเวียนและหล่อเลี้ยงหัวใจ ... ไปนานๆ

Nimman~Radee said...

รัก...ที่ได้คิดถึง
บางครั้งการได้อยู่ใกล้กันมากจนเกินไป ก็ทำให้เสน่ห์นั้นจางหาย
ระยะห่างที่เหมาะสม เป็นสิ่งที่เค้าปรารถนา
และเราต้องอยู่กับการรอคอยที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่

มันทรมานใจดีเหมือนกันนะพี่เจ