www.artic.eduในบ้านในเมือง ที่ผู้คนรอบข้าง ล้วนแปลกหน้า
วิถีชีวิตบางอย่างไม่ได้เป็น เหมือนเช่นที่คุ้นเคย
ความเหงา โหดร้ายกว่าที่ใครหลายคนคาดคิด
มันทำลายทุกความเชื่อมั่น แม้กับคนเข้มแข็ง
มันบั่นทอนทุกกำลังใจที่มี และยิ่งร้ายกับคนอ่อนแอ
ฉันไม่รู้ ว่าจะต่อสู้กับความเดียวดายนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่
ฉันไม่รู้ ว่าจะอยู่ได้จนถึงวันที่คุณกลับมาหรือเปล่า
ริมหน้าต่างบานเดิม กับกาแฟในแก้วใบเก่า
โปสการ์ดสีเทา เอนไหวไปตามแรงลม ที่พัดเข้ามา
ข้อความข้างหลัง ตอบทุกความสงสัย ตลอดระยะเวลาที่ล่วงผ่าน
“ผมจากไป เพื่อให้คุณรู้ค่า การรอคอยและความรัก
ถ้าหัวใจของคุณยังเป็นของผม ผมจะไม่ไปไหนอีก
ขอบคุณ ที่รักษาระยะห่างระหว่างเราไว้ได้เป็นอย่างดี”
ฉันยิ้มให้กับความว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหน้า
ยิ้ม .. ให้กับทุกหยดน้ำตา ที่เคยหลั่งรินให้กับวัน คืน ที่ไม่มีใคร
6 comments:
พี่เจ
อ่านแล้วเหงาเหมือนเคย ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว
แม้เปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ลึกๆในใจยังคงเป็นเหมือนที่เคย
พี่เจว่ามันยุติธรรมดีไหม ที่เราจะต้องเรียนรู้กับความรู้สึกนั้นอย่างเข้าใจ ไม่มีการเจรจาต่อรอง ทำได้เพียงยอมรับ และพิสูจน์ตัวเอง
สำหรับพี่
ความยุติธรรมไม่มีในโลก
ในขณะที่เราเรียกร้องความยุติธรรมจากคนบางคน
เรายุติธรรมกับคนอื่นรอบตัวจริงละหรือ
เมื่อเลือกที่ "รัก" ต้องพร้อมที่จะ "เจ็บ"
เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ แม้ว่ามันจะไม่ง่ายก็ตาม
เอาใจช่วยนะหนูนะ
เข้าใจอ้างดี
“ผมจากไป เพื่อให้คุณรู้ค่า การรอคอยและความรัก
ถ้าหัวใจของคุณยังเป็นของผม ผมจะไม่ไปไหนอีก
ขอบคุณ ที่รักษาระยะห่างระหว่างเราไว้ได้เป็นอย่างดี”
โคตรอ้างเก่งเลย
ตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวนะครับ
มอดูรอบๆ ซิครับ
ยังมีคนหลายคนอยู่เคยงข้างเธอ
และเรารู้ว่าโลกจริงของเธอ สวยงามมากๆๆ
.....
พี่เจ
ขอบคุณค่ะ ดวงตาเห็นธรรมเลย
อ่านแล้วเหงาและอ้างว้าง...
ต้องยอมรับกับความรู้สึกอย่างนี้ให้ได้
แล้วมันก็จะผ่านไปครับ...
Post a Comment